از تهوع تا لجن
بغض اين بی منظره
نفرت از ديوار بی پايه
لذت خرد ،
خاک ،
شير

پرواز از اين لجن زار
بی شباهت به سراب
نيست، آدمی در شرف !

قدرتم انباشته در مشت
به دنبال ديواری قابل
عميقتر از هميشه
اين دريا
اين نگاه
از نفرت

زجر دائمی
اين زمان
ثانيه
ميخواهد ، ميکشد تا
تا ...
آخر، پايان... مرگ!

ببخشيد...الان ميام.