فاجعه بود
رسولان بی سر
بی مبعث
در کوير تاريک، خاموش

ويرانه اي از خاک در دل کوير
لمس ميکرد زمزمه باد
نوازش شن
هق هق بوف
دل بسته به ناجيان
رسولان!

انتظاری بی حس
در تاريکی آفتاب
تکيه به آخرين ديوار اعتماد
ديواری ريخته از طوفان
آزارش ميداد تقلای بغض، فريادی مهار شده

ميشنود بوی ناجی، خيره به گرد باد
سر به زانو
لبخندی محو ...

ببخشيد...الان ميام.