بر فتحه قله ندامت
چه آسوده نشستی
نفس حبس بود و نگاه بسته
چه آسوده
گذشتی !

درد در عصب خشک ميشود
با مرام
چگونه در نگاهم شکستی
نشستی
آسوده، با مرام !

ببخشيد ... الان ميام